”Η Τουρκία υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι πλέον σύμμαχος του ΝΑΤΟ στο πνεύμα. Είναι ένα κράτος αδίστακτο που επιδιώκει μια επεκτατική, ισλαμιστική ατζέντα που απειλεί τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής, της Μεσογείου, ακόμη και της Ευρώπης.
Υπό τον Ερντογάν, η Τουρκία έχει μετατραπεί σε περιφερειακό επιτιθέμενο, επιδιώκοντας να αναβιώσει την κυριαρχία της Οθωμανικής εποχής μέσω στρατιωτικών επιδρομών, πολιτικής ανατροπής και οικονομικού εκβιασμού.
Έχει εκμεταλλευτεί το χάος της Αραβικής Άνοιξης, του Συριακού Εμφυλίου Πολέμου και του γεωπολιτικού κενού που άφησε η δυτική αναποφασιστικότητα για να εδραιώσει την τουρκική επιρροή από τη Βόρεια Αφρική στον Καύκασο.
Ο Ερντογάν παίζει και τις δύο πλευρές, εξισορροπώντας την ένταξη στο ΝΑΤΟ με τις ρωσικές στρατιωτικές αγορές, καταδικάζοντας το Ισραήλ ενώ εμπορεύεται μαζί του και προσποιούμενος διπλωματία ενώ χρηματοδοτεί ριζοσπαστικούς ισλαμιστές. Ο κόσμος παρακολουθεί, αλλά ποιος είναι έτοιμος να τον σταματήσει;
Η απάντηση δεν βρίσκεται σε ένα μόνο κράτος αλλά σε έναν αναδυόμενο συνασπισμό δυνάμεων που συγκλίνουν από ανάγκη.
Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι ένας μεμονωμένος επιτιθέμενος. είναι το νευρικό κέντρο μιας ευρύτερης ισλαμιστικής αναζωπύρωσης.
Η υποστήριξή του προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα απειλεί τις κοσμικές κυβερνήσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο.
Οι επεμβάσεις του στη Λιβύη, τη Συρία και τον Καύκασο δεν είναι απλώς γεωπολιτικοί ελιγμοί. Είναι δηλώσεις πρόθεσης, που καταδεικνύουν την προθυμία του να ξανασχηματίσει τον χάρτη μέσω της βίας.
Αυτό κάνει την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ τους φυσικούς του αντιπάλους. Και οι δύο έχουν ανακηρύξει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους τρομοκρατική οργάνωση και οι δύο έχουν κινηθεί επιθετικά για να αντιμετωπίσουν τις πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από την Τουρκία στη Λιβύη.
Τα ΗΑΕ έχουν προχωρήσει περισσότερο, χρησιμοποιώντας την οικονομική και στρατιωτική επιρροή τους για να υποστηρίξουν αντιτουρκικές φατρίες σε όλη την περιοχή.
Η Γαλλία του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν έχει αναδειχθεί ως ο πιο φωνητικός ευρωπαϊκός αντίπαλος του Ερντογάν, συγκρουόμενος με την Τουρκία για τη Λιβύη, τη Συρία, ακόμη και την επιρροή της Τουρκίας στις ευρωπαϊκές μουσουλμανικές κοινότητες.
Εάν αυτός ο συνασπισμός στερεοποιηθεί, έχει τα μέσα να σταματήσει την προέλαση του Ερντογάν. Τα έθνη των Συμφωνιών του Αβραάμ παρέχουν οικονομική μόχλευση, αποκόπτοντας τα τουρκικά χρηματοπιστωτικά δίκτυα στον Κόλπο και την Αφρική.
Η Γαλλία και η Ελλάδα μπορούν να μετατρέψουν τη Μεσόγειο σε απαγορευμένη ζώνη για τον τουρκικό ναυτικό τυχοδιωκτισμό.
Οι δυνατότητες πληροφοριών του Ισραήλ μπορούν να αντιμετωπίσουν τις μυστικές επιχειρήσεις της Τουρκίας. Η Αίγυπτος, με την ισχυρή στρατιωτική και περιφερειακή επιρροή της, μπορεί να συγκρατήσει Τούρκους πληρεξούσιους στη Βόρεια Αφρική και το Λεβάντε.
Και ο μπαλαντέρ, η Ρωσία, θα μπορούσε να αποφασίσει ότι η τακτική της συμμαχία με την Τουρκία έχει ξεπεράσει τη χρησιμότητά της, ειδικά αν ο Ερντογάν παίξει υπερβολικά το χέρι του στον Καύκασο ή τη Μαύρη Θάλασσα.
Αλλά η αντιμετώπιση του Ερντογάν απαιτεί κάτι περισσότερο από μεμονωμένα μέτρα. απαιτεί μια συγχρονισμένη στρατηγική.
Το Ισραήλ βλέπει την Τουρκία ως υπαρξιακή απειλή όχι μόνο λόγω της υποστήριξής του στη Χαμάς αλλά και λόγω της αυξανόμενης επιρροής του στην παλαιστινιακή πολιτική.
Η Τουρκία επιδιώκει να αντικαταστήσει το Ιράν ως ηγέτη του αντι-ισραηλινού άξονα τοποθετώντας τον εαυτό της ως πρωταθλητή της παλαιστινιακής υπόθεσης, διατηρώντας παράλληλα αρκετούς διπλωματικούς δεσμούς ώστε να αποφευχθεί η πλήρης κλίμακα αντίποινα. Η Ελλάδα, στο μεταξύ, αντιμετωπίζει έναν πιο άμεσο κίνδυνο.
Η τουρκική ναυτική επίθεση στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί άμεση πρόκληση για την ελληνική κυριαρχία, με τον Ερντογάν να αμφισβητεί ανοιχτά τα χωρικά ύδατα και τα αποθέματα φυσικού αερίου.
Η Αθήνα απάντησε ενισχύοντας τους στρατιωτικούς δεσμούς με τη Γαλλία, η οποία έχει τους δικούς της λόγους να εναντιώνεται στον τουρκικό επεκτατισμό.
Πώς να αντιμετωπίσετε την τουρκική απειλή
Ωστόσο, η αντιμετώπιση του Ερντογάν δεν είναι μόνο στρατιωτική πίεση. πρόκειται για οικονομικό και διπλωματικό πόλεμο.
Η εύθραυστη οικονομία της Τουρκίας είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της. Χρόνια αλόγιστων δαπανών, χειραγώγησης νομισμάτων και υπερβολικής εξάρτησης από την οικονομική υποστήριξη του Κατάρ την έχουν αφήσει ευάλωτη.
Οι κυρώσεις που στοχεύουν σε βασικές τουρκικές βιομηχανίες – άμυνα, τραπεζικές και ενεργειακές – θα μπορούσαν να επιταχύνουν την οικονομική της παρακμή, αναγκάζοντας τον Ερντογάν σε αμυντική στάση.
Η αποκοπή των δικτύων επιρροής της Τουρκίας στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή θα περιόριζε την ικανότητά του να χρησιμοποιεί την ήπια δύναμη ως όπλο και η αποβολή της από τις πρωτοβουλίες υπό το ΝΑΤΟ θα σήμαινε ότι η Δύση δεν ανέχεται πλέον το διπλό παιχνίδι του Ερντογάν.
Η ώρα του κατευνασμού έχει περάσει. Η ανοχή του κόσμου στην πολεμική του Ερντογάν μόνο τον ενθάρρυνε.
Ευδοκιμεί στον δυτικό δισταγμό, χρησιμοποιώντας τον για να επεκτείνει την εμβέλειά του, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι το κόστος της παρέμβασης παραμένει υψηλό.
Η ιστορία έχει δείξει ότι ο ανεξέλεγκτος επεκτατισμός δεν σταματά από μόνος του. Πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, με ξεκάθαρη στρατηγική και θέληση για συνέχεια.”