Δείτε τι αναφέρει ο Αμερικανός αναλυτής M.Rubin:
”Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Telegram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποδηλώνει ότι οι ειδικές δυνάμεις της Βόρειας Κορέας που στάλθηκαν για να πολεμήσουν την Ουκρανία για λογαριασμό της Ρωσίας είδαν την πρώτη τους μάχη. Το βίντεο φέρεται να παίρνει συνέντευξη από έναν βορειοκορεάτη επιζώντα από μια μονάδα 40 συμπατριωτών που συνάντησαν ουκρανικές δυνάμεις κοντά στην κατεχόμενη από την Ουκρανία ρωσική πόλη Κουρσκ. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν το βίντεο είναι αυθεντικό – ορισμένοι προτείνουν ότι πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο – είναι πιστευτό.
Ενώ ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky προτρέπει τον κόσμο να μεσολαβήσει προτού φτάσουν στο πεδίο της μάχης περισσότερες βορειοκορεατικές μονάδες, στρατιωτικοί αναλυτές περιμένουν να δουν πώς θα κάνουν οι Βορειοκορεάτες στη μάχη. Άλλωστε, παρά τις τρομακτικές επιδείξεις και την πολεμική ρητορική τους, έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο στρατός της Βόρειας Κορέας συμμετείχε σε ανοιχτή μάχη. Οι Βορειοκορεάτες είναι όλο και πιο κοντοί και ελαφρύτεροι από τους Νοτιοκορεάτες γείτονές τους.
Η Βόρεια Κορέα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει φήμη. Όσο και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται την άνοδο της Κίνας, η μαχητική ικανότητα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είναι άγνωστη. Είναι ίσως ο μόνος στρατός στον κόσμο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μοναχοπαίδια. Την τελευταία φορά που η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας πολέμησε σε ανοιχτό πόλεμο —μια σύγκρουση ενός μήνα με το Βιετνάμ το 1979— η Κίνα έχασε. Από τότε, η Κίνα έχει εμπλακεί μόνο σε μικρούς και άοπλους ή μόνο ελαφρά οπλισμένους αντιπάλους – ταχύπλοα της ακτοφυλακής των Φιλιππίνων, βιετναμέζικα ψαροκάικα ή μικρές ομάδες Ινδών στρατιωτών ψηλά στα Ιμαλάια. Η Κίνα μπορεί να διαφωνεί για την κατάκτηση της Ταϊβάν. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός μπορεί να προκαλέσει απίστευτη καταστροφή με πυραύλους και drones, αλλά η ικανότητά του να καταλάβουν τη χώρα είναι διαφορετικό θέμα. Όταν ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός εμπλέκεται, το Πεκίνο γνωρίζει, η προσεκτικά σχεδιασμένη εικόνα του αήττητου μπορεί να κατρακυλήσει.
Η Ρωσία υπήρξε άλλος ένας χάρτινος τίγρης. Καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν στα ουκρανικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 2022, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν προέτρεψαν τον Ζελένσκι να παραδοθεί προληπτικά και να φύγει από τη χώρα. Οι ενημερώσεις πληροφοριών που έλαβαν οι Μπάιντεν και Σάλιβαν από την κοινότητα πληροφοριών των ΗΠΑ υπερέβαλαν κατάφωρα τις δυνατότητες του ρωσικού στρατού. Αντί να βαδίσει θριαμβευτικά μέσα από το Κίεβο, ο ρωσικός στρατός χάνει σήμερα κάθε δύο μήνες περισσότερα από όσα έχασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ολόκληρο τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Ρωσία μπορεί να κερδίσει ακόμα, αλλά όχι όπως οραματιζόταν. Αντίθετα, θα επιδιώξει απλώς να ξεπεράσει τους Ουκρανούς αντιπάλους της σε ένα νέο Στάλινγκραντ. Το Κρεμλίνο μπορεί να πούλησε την εικόνα του ως ένας πρώτος παγκόσμιος στρατός ικανός να προκαλέσει σοκ και δέος, αλλά αυτό που έδειξε στον κόσμο δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τις ρωσικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιρακινός στρατός της εποχής του Σαντάμ ήταν επίσης ένας χάρτινος τίγρης. Ενόψει της Επιχείρησης Desert Storm του 1991 και της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, το Ιράκ είχε τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Ο Κόλιν Πάουελ, τότε πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, μπέρδεψε το μέγεθος με την αρμοδιότητα και επεδίωξε έναν διπλωματικό συμβιβασμό με το Ιράκ, μια πρόταση που ο Πρόεδρος Τζορτζ Χ.Ο. Ο Μπους απέρριψε σοφά. Ο αποδεκατισμός του στρατού του Ιράκ που ακολούθησε έδειξε πόσο χάρτινη τίγρη ήταν.
Ενώ η Βόρεια Κορέα, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράκ της εποχής του Σαντάμ είναι ή ήταν όλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ, η ίδια δυναμική μπορεί να ισχύει και για το ΝΑΤΟ. Ο τουρκικός στρατός αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη συνιστώσα δύναμης εντός του ΝΑΤΟ, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας στην K Street και στην Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας, αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα. Για να επισπεύσει τη μεταμόρφωσή του, ανέφερε διάφορες συνωμοσίες ως γεγονός, με αποκορύφωμα το «πραξικόπημα της πυρκαγιάς του Ράιχσταγκ». Το αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του Ερντογάν ήταν η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της αρμοδιότητας. Ένας στους πέντε Τούρκους πιλότους F-16, για παράδειγμα, κατέληξαν στη φυλακή. οι αντικαταστάτες τους είχαν ένα κλάσμα της εμπειρίας των φυλακισμένων συναδέλφων τους.
Το ίδιο ισχύει και με τις χερσαίες δυνάμεις της Τουρκίας. Ενώ οι τουρκικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στη Συρία σε ορισμένες κουρδικές συνοικίες της Συρίας, το κάνουν μόνο με πληρεξούσιους ή εναντίον ελαφρά οπλισμένων αντιπάλων. Ενώ η Τουρκία έχει διεξαγάγει πόλεμο ενάντια στις μη στρατιωτικές υποδομές των Κούρδων της Συρίας, όπως πετρελαιαγωγούς και ηλεκτρικούς υποσταθμούς ή αγροκτήματα των Γεζίντι στα σύνορα στο Ιράκ, ο τουρκικός στρατός απέτυχε να εμπλέξει το Ισλαμικό Κράτος. Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις για αυτό: Είτε η Τουρκία στο σύνολό της είτε ορισμένοι διοικητές δεν θεωρούν το Ισλαμικό Κράτος εχθρό ή οι Τούρκοι διοικητές φοβούνται ότι η άμεση εμπλοκή του Ισλαμικού Κράτους θα αποκάλυπτε την αδυναμία των χερσαίων δυνάμεων της Τουρκίας μετά τον Ερντογάν.
Εδώ, η Λιβύη παρέχει κάποιες ενδείξεις ότι η Ομάδα Βάγκνερ ουσιαστικά κράτησε τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ σε ισοπαλία. Τα ελεγχόμενα από το κράτος τουρκικά ΜΜΕ θα αναφέρουν την αεροπορική υποστήριξή τους για την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά των Αρμενίων ή την παροχή drones στην Ουκρανία, αλλά καμία από αυτές τις υποτιθέμενες επιτυχίες δεν αφορούσε την ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων με εξαίρεση ίσως κάποιες Ειδικές Δυνάμεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Πολύ συχνά, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποθαρρύνονται απέναντι στις χάρτινες τίγρεις με τρόπο που τις ενδυναμώνει. Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να κρατούν στρατιωτικά ένα πλήρες σπίτι, αλλά αναδιπλώνονται πριν από ένα ζευγάρι δύο. Ωστόσο, η Τουρκία σήμερα παρουσιάζει ένα άλλο πρόβλημα, καθώς είναι κατ’ όνομα σύμμαχος και όχι αντίπαλος.
Ενώ ο Ερντογάν επιδιώκει να ωφεληθεί από μια ψευδαίσθηση δύναμης, είναι καιρός να αμφισβητηθεί εάν το μέγεθος του στρατιωτικού στρατού της Τουρκίας είναι ματ εάν έχει γίνει ουσιαστικά μια τριτοκοσμική δύναμη, ελάχιστα διαφορετική από το Ιράκ το 1991 ή τη Ρωσία το 2022. Εάν ναι, τότε ίσως η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να Υπολογίστε εκ νέου τον σεβασμό στον οποίο οφείλεται η Τουρκία και ακόμη και τέτοια βασικά ερωτήματα σχετικά με το εάν οι Κούρδοι της Συρίας, εάν είναι κατάλληλα οπλισμένοι, μπορούν να συμβάλουν περισσότερο στην περιφερειακή ασφάλεια από ό,τι τα τουρκικά στρατεύματα των οποίων η ψευδαίσθηση δύναμης θα εξαφανιστεί τη στιγμή που θα εγκαταλείψουν τους στρατώνες τους.