Η Λήμνος είναι ένα από τα ελληνικά νησιά που τις ομορφιές του ανακαλύπτουν σιγά σιγά όλο και περισσότεροι Έλληνες και επισκέπτες από το εξωτερικό.
Δικαίως, καθώς όποιος έρθει εδώ ξέρει πως θα δει εκπληκτικές παραλίες, θα μπορέσει να κάνει θαλάσσια σπορ, θα θαυμάσει αρχαιολογικούς χώρους αλλά πανέμορφη παραδοσιακά αρχιτεκτονική, θα φάει εξαιρετικά πιάτα και τυριά και θα πιει κρασιά τα οποία αναγνωρίζονται πια και διεθνώς. Αλλά τελικά αυτό που μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όταν επισκεφτήκαμε τη Λήμνο δεν είχε να κάνει ούτε με τη θάλασσα, ούτε με τη γαστρονομία, ούτε είναι ανθρώπινο δημιούργημα.
Ομολογούμε πως όταν ξεκινήσαμε τη μικρή αυτή εκδρομή στις Αμμοθίνες Λήμνου και αφού οι ντόπιοι στη Μύρινα όπου ήταν το κατάλυμά μας επέμεναν πως «πρέπει» να επισκεφτούμε τις «Παχιές Αμμουδιές»– όπως τις λένε ήμασταν λίγο δύσπιστοι για το πόσο άξιζε τον κόπο. Πιστεύαμε πως οι Αμμοθίνες είναι από τα μέρη που είναι εντυπωσιακά στις φωτογραφίες αλλά από κοντά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Πόσο λάθος είχαμε. Η Λήμνος είναι γενικά ένα άγονο νησί, παρόλα αυτά ακόμα και ο πιο «αναίσθητος» εντυπωσιάζεται από την έρημο την οποίο θα αντικρύσει στις αμμοθίνες. Μεγάλοι αμμόλοφοι στους οποίους ανέβαιναν άλλοι επισκέπτες θυμίζοντας καραβάνι στη Σαχάρα. Το ότι γύρω από την έκταση των 70 στρεμμάτων στην οποία απλώνονται οι αμμόλοφοι βλέπει κανείς αρκετά πλούσια βλάστηση με αγριελιές, αγριοαχλαδιές πικροδάφνες και άλλα φυτά συντελεί ακόμα περισσότερο στην ιδιαιτερότητα αυτού του μοναδικού για τον ελληνικό χώρο τοπίο. Φυσικά όταν έρθετε εδώ θα βγάλετε φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, εμείς αυτό κάνουμε. Αλλά το highlight -το οποίο σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα- ήταν να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να κουτρουβαλήσουμε στην άμμο.
Ανάμεσα στους αμμόλοφους υπάρχει ελάχιστη ανθεκτική βλάστηση, μερικοί μόνο θάμνοι. Αλλά μιας και ήρθαμε εδώ Αύγουστο υπήρχαν επίσης ανθισμένα τα χαρακτηριστικά κρινάκια της θάλασσας. Ένα από τα φυτά-σύμβολα της ελληνικής νησιωτικής χλωρίδας με το υπέροχο άρωμα.
Πώς δημιουργήθηκαν
Οι αμμόλοφοι (αμμοθίνες) είναι πιο συνηθισμένο φαινόμενο στις ακτές. Στη Λήμνο όμως το συγκεκριμένο οικοσύστημα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 2 χιλιόμετρα από την ακτή κάτι που το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Η επικρατέστερη θεωρία για τη δημιουργία τους αναφέρει πως δημιουργήθηκαν από παράλληλη δράση της θάλασσας και των ανέμων ενώ στα προϊστορικά χρόνια η θάλασσα έφτανε ως εδώ.
Ο μύθος για το «χαρέμι»
Κατά καιρούς έχει δημοσιευτεί πως στις Αμμοθίνες γυρίστηκαν οι σκηνές της ερήμου για την ταινία του 1971 «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» με πρωταγωνίστρια τη Ρένα Βλαχοπούλου. Αν και δεν ισχύει -ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης έχει αναφέρει πως τα συγκεκριμένα γυρίσματα έγιναν στην Αττική- είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως βγήκε αυτή η φήμη. Αρκεί να βρεθεί σε αυτό το κομμάτι της βορειοανατολικής Λήμνου μια ζεστή μέρα του ελληνικού καλοκαιριού και να αντικρίσει αυτό το μοναδικό στον ελληνικό χώρο τοπίο.
Πώς και πότε να πάτε
Για να φτάσετε στις Αμμοθίνες θα ακολουθήσετε τον δρόμο από το χωριό Κατάλακκο. Είναι χωματόδρομος που απαιτεί χαμηλές ταχύτητες αλλά υπάρχουν ενημερωτικές πινακίδες που θα σας πληροφορήσουν για το προς τα πού θα κινηθείτε. Παρκάρετε στο πρώτο κιόσκι και ξεκινάτε την περιπλάνηση όσο και όπως θέλετε. Σε κάθε περίπτωση να έχετε μαζί σας έστω λίγο νερό ενώ καλό θα είναι φοράτε ελαφριά παπούτσια. Αν μετά από την «διάσχιση της ερήμου» αναζητήσετε την «όαση» αυτή είναι η παραλία Γομάτι η οποία απέχει περίπου 2 χιλιόμετρα. Κοντά στην παραλία βρίσκεται εδώ και χρόνια ένα εγκαταλειμμένο άρμα.
Η καλύτερη ώρα για να πάει κανείς έχει να κάνει με το τι θέλει να κάνει και φυσικά τον καιρό. Νωρίς το πρωί μπορείτε να συνδυάσετε την εκδρομή με μπάνιο, το καλοκαιρινό μεσημέρι θα έχετε την «αίσθηση Σαχάρας», αργά το απόγευμα θα μπορέσετε να περάσετε περισσότερο χρόνο ξυπόλυτοι στην άμμο αλλά και να έχετε καλύτερο φυσικό φως για φωτογραφίες.