O Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν είναι πια εδώ. Είχε φροντίσει άλλωστε να ενημερώσει ο «ίδιος» για τον θάνατό του από καρκίνωμα NUT με ένα συγκλονιστικό μήνυμα που λύγισε όποιον το διάβασε. Ο δύο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο σε Αθήνα και Πεκίνο και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ «έσβησε» μόλις στα 42 του, νικημένος από την επάρατη νόσο. Ομως, όπως είχε φροντίσει να γράψει ο ίδιος ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης πριν τον θάνατό του, για τη δύσκολη στιγμή που εκείνος δεν θα είναι πια εδώ, «αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στη χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές».
Και ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήξερε τι έγραφε, μιλώντας για τον θάνατό του. «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Ενα μήνυμα που κάποιοι θα θυμούνται, όπως θα θυμούνται έναν άνθρωπο που έκανε περήφανη την Ελλάδα. Ο ίδιος μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας έδωσε σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Έπασχε από μια σπάνια μορφή του, γνωστή και ως καρκίνωμα NUT (NC). Έφυγε σε ηλικία 42 ετών αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του, Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά, την Ελεάννα και τον Γιώργο.
Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Η σκληρή μάχη με τον καρκίνο
Ενας από τους γιατρούς που ασχολήθηκαν με την περίπτωση καρκίνου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ενός εξαιρετικά σπάνιου και επιθετικού καρκίνου, ήταν και ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Αθανάσιος Δημόπουλος. Τον αναφέρει μάλιστα στην συγκινητική επιστολή που άφησε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, στο κομμάτι των ευχαριστιών προς τους γιατρούς που τον βοήθησαν τα δύο αυτά χρόνια της σκληρής του μάχης. Που τον βοήθησαν να μείνει λίγο ακόμη ζωντανός για να απολαύσει τα παιδιά του και το «δώρο της ζωής του», τη γυναίκα του, τη Δώρα.
Ο κ. Δημόπουλος μίλησε στην Σταματίνα Τσιμτσιλή για τον Γολγοθά που ανέβηκε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. «Ήταν σε προχωρημένο ήδη στάδιο από την περίοδο της διάγνωσης», είπε μεταξύ άλλων και πρόσθεσε: «Είναι μία ιδιαίτερα δυσάρεστη ημέρα. Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του Αλέξανδρου για τη συμπαράσταση που του έδειξαν στην προσπάθεια αυτή και τον αγώνα που έκανε για 2 χρόνια για τον καρκίνο και να έχουν δύναμη να τον θυμούνται και να τιμούν τη μνήμη του.
Όντως, διαγνώσθηκε με μία πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του πνεύμονα σε προχωρημένο ήδη στάδιο από την περίοδο της διάγνωσης. Αντιμετωπίστηκε με όλες τις ενδεδειγμένες θεραπευτικές αγωγές, ωφελήθηκε από αυτές για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δυστυχώς ότι διαγνώστηκε με τη νόσο σε μεταστατικό στάδιο δεν του έδωσε τη δυνατότητα να το ξεπεράσει» είπε ο κ. Δημόπουλος, ο οποίος βρισκόταν όλο αυτό το διάστημα στο πλευρό του Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
«Όντας παθολόγος, ογκολόγος και ερχόμενος καθημερινά σε επαφή με ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο, προφανώς είναι μία δύσκολη περίοδος ειδικά όταν αφορούν νέα άτομα, ειδικά όταν αυτά αισθάνονται το βάρος της οικογένειας, των μικρών παιδιών, τον φόβο ότι μπορεί να τα αφήσουν πίσω, χωρίς να έχουν βοηθήσει στην ολοκλήρωση των σπουδών τους και στην αποκατάστασή τους, δημιουργεί ένα επιπλέον άγχος. Γι’ αυτό και οι λίγοι μήνες παράτασης ζωής να έχουν σημασία, ακόμη και ψυχολογική γι’ αυτούς» πρόσθεσε ο πρύτανης του ΕΚΠΑ.
«Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης δεν ήθελε να τον λυπάται κανείς»
Ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο, σε Αθήνα και Πεκίνο, τα τελευταία χρόνια υπεβλήθη σε διάφορες φαρμακευτικές αγωγές, προκειμένου να ανταπεξέλθει και να νικήσει τον καρκίνο ενώ υπεβλήθη ακόμα και σε θεραπεία που έφθασε από την Αμερική. Ωστόσο ο καρκίνος είχε προχωρήσει αρκετά και η κατάσταση είχε γίνει εξαιρετικά δύσκολη, κάτι που ήξερε ο ίδιος, η οικογένειά του και το στενό του περιβάλλον. Σχεδόν κανείς δεν γνώριζε πως τα δύο τελευταία χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτήν την στάση ζωής του έδωσε η η Ολυμπιονίκης Έλλη Μυστακίδου, η οποία μίλησε στην ΕΡΤ για τον θάνατό του. Συγκλονισμένη από το χαμό του συναθλητή της στο Τάε Κβον Ντο η Ολυμπιονίκης Έλλη ανέφερε: «Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα. Γνώριζα για την υγεία του Αλέξανδρου, αλλά είχαμε ελπίδες. Δεν το γνωρίζαμε από τον ίδιο. Από τον αδερφό του γνωρίζαμε εμείς. Ο ίδιος ήταν αγωνιστής και ήθελε να το περάσει μόνος του. Έτσι ήταν και στον αθλητισμό με τους τραυματισμούς που είχε. Δεν ήθελε ποτέ να τον λυπάται κανένας. Πάντα ήταν με το χαμόγελο και με ψηλά το κεφάλι».