Στη ζοφερή επέτειο της δολοφονίας του Nawab Akbar Bugti, το Μπαλουχιστάν βυθίστηκε για άλλη μια φορά στο χάος. Οι συντονισμένες επιθέσεις από τον Απελευθερωτικό Στρατό των Μπαλόχ (BLA) στις 26-27 Αυγούστου 2024, ήταν μια ζοφερή υπενθύμιση της εξέγερσης που έχει κυριεύσει την επαρχία εδώ και δεκαετίες. Αυτές οι επιθέσεις, οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 23 αθώους πολίτες και 14 μέλη του προσωπικού ασφαλείας, υπογραμμίζουν τις βαθιές προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Πακιστάν στην πιο ταραγμένη περιοχή του.
Η βαρβαρότητα αυτών των επιθέσεων -όπου οι εργάτες του Πουντζάμπι εκτελέστηκαν συνοπτικά αφού ανασύρθηκαν από ένα λεωφορείο- αποκαλύπτει τις βαθιές εθνοτικές εχθρότητες που τροφοδοτούν αυτήν την εξέγερση. Η επιχείρηση Haruf του BLA, η οποία στόχευε δυνάμεις ασφαλείας και ζωτικής σημασίας υποδομές, όχι μόνο διέκοψε τη ζωή στο Μπαλουχιστάν αλλά αποκάλυψε επίσης τα τρωτά σημεία του στρατιωτικού κατεστημένου του Πακιστάν. Παρά την έντονη παρουσία του XII Σώματος, εξοπλισμένου με πολλαπλές μεραρχίες και εξειδικευμένες ταξιαρχίες, οι μαχητές κατάφεραν να χτυπήσουν με ανησυχητική ακρίβεια και συντονισμό. Αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ετοιμότητα και την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών πληροφοριών του Πακιστάν, ιδιαίτερα των ISI και MI, που απέτυχαν να προβλέψουν αυτές τις καταστροφικές επιθέσεις.
Αυτά τα γεγονότα δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά βίας, αλλά μέρος μιας ευρύτερης, εντεινόμενης σύγκρουσης που έχει τις ρίζες του σε ιστορικά παράπονα. Η εξέγερση των Μπαλόχ είναι σύμπτωμα βαθύτερων ζητημάτων: παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνικοοικονομική περιθωριοποίηση και άρνηση της πολιτικής αυτονομίας. Η επανειλημμένη αποτυχία του κράτους να αντιμετωπίσει αυτές τις ανησυχίες έχει τροφοδοτήσει μόνο δυσαρέσκεια, οδηγώντας νεαρούς άντρες και γυναίκες Μπαλόχ στην αγκαλιά των μαχητών. Το θέμα των αγνοουμένων, το οποίο έχει συγκεντρώσει τη διεθνή προσοχή μέσω προσωπικοτήτων όπως ο Mahrang Baloch, επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση, συμβολίζοντας τη βαριά και συχνά αδιαφανή προσέγγιση του κράτους έναντι της διαφωνίας στην περιοχή.
Ωστόσο, η απάντηση από την πολιτική ηγεσία του Πακιστάν ήταν αναμενόμενα μυωπική. Τόσο ο πρωθυπουργός Shahbaz Sharif όσο και ο επικεφαλής υπουργός του Μπαλουχιστάν, Sarfaraz Bugti, μίλησαν μόνο για αντίποινα, προειδοποιώντας ενάντια σε οποιαδήποτε ερμηνεία των ενεργειών του κράτους ως αδυναμία. Αυτή η ρητορική, αν και ίσως πολιτικά σκόπιμη, αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τις βαθύτερες αιτίες της εξέγερσης. Η εστίαση στη στρατιωτική ισχύ ως μοναδική λύση δεν είναι μόνο άστοχη αλλά και επικίνδυνη. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα ότι η δύναμη από μόνη της δεν μπορεί να καταπνίξει μια εξέγερση που οδηγείται από εύλογα παράπονα.
Η τρέχουσα κατάσταση απαιτεί μια θεμελιώδη επαναξιολόγηση της προσέγγισης του Πακιστάν στο Μπαλουχιστάν. Το πακέτο Aghaz-e-Huqooq, μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε στο παρελθόν για την αντιμετώπιση ορισμένων από τα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα στην επαρχία, έχει ξεχαστεί. Τέτοιες προσπάθειες, αν και ατελείς και ανεπαρκείς, αντιπροσωπεύουν ένα σημείο εκκίνησης για το είδος της συνολικής δέσμευσης που απαιτείται απεγνωσμένα.
Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Πακιστάν πρέπει να αντιμετωπίσει τη δυσάρεστη αλήθεια: το πρόβλημα του Μπαλουχιστάν δεν είναι απλώς ζήτημα ασφάλειας, αλλά πολιτικό και κοινωνικό. Μια βιώσιμη λύση απαιτεί την αντιμετώπιση της οικονομικής στέρησης, της πολιτικής απαξίωσης και των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μαστίζουν εδώ και καιρό την επαρχία. Είναι καιρός για το Ισλαμαμπάντ να ακούσει τις φωνές των Μπαλόχ, να κατανοήσει τις φιλοδοξίες και τα παράπονά τους και να δεσμευτεί για έναν γνήσιο διάλογο χωρίς αποκλεισμούς.
Τα γεγονότα της 26ης-27ης Αυγούστου 2024 θα πρέπει να λειτουργήσουν ως αφύπνιση. Ο κύκλος της βίας θα συνεχιστεί και πιθανότατα θα κλιμακωθεί, εκτός εάν αντιμετωπιστούν οι βαθύτερες αιτίες της δυσαρέσκειας των Μπαλόχ. Το Πακιστάν δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοεί πλέον το Μπαλουχιστάν. Ο δρόμος προς την ειρήνη δεν είναι μέσα από την κάννη του όπλου, αλλά μέσω ουσιαστικής πολιτικής δέσμευσης, οικονομικών επενδύσεων και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η εναλλακτική είναι η συνεχιζόμενη αιματοχυσία και η αστάθεια, όχι μόνο στο Μπαλουχιστάν, αλλά σε ολόκληρο το Πακιστάν.