Επίτιμος Α/ΓΕΣ
Εδώ και πολύ καιρό, στην αρχή αθόρυβα και τώρα απροκάλυπτα, τεράστια τουρκικά κεφάλαια ανοίγουν Ελληνικά – Ευρωπαϊκά ΑΦΜ και αγοράζουν ολόκληρες εκτάσεις κατά μήκος του ποταμού Έβρου.
Είναι φανερό πλέον επίκειται ένας αθόρυβος εποικισμός με την αγορά μόλις με 10.000, 15.000 ευρώ παρατημένων κατοικιών στα χωριά του Έβρου, από Βουλγάρους Ευρωπαίους πλέον πολίτες, αλλά ακόμα πιο επικίνδυνο φαινόμενο είναι η αγορά αυτών των ακινητων από εταιρείες τουρκικών κεφαλαίων και συμφερόντων ,που με την σύσταση τους κατά το εμπορικό δίκαιο στη χώρα μας, την εγγραφή τους στο τοπικό Επιμελητήριο και την έκδοση απλώς ενός ΑΦΜ, αγοράζουν ότι θέλουν, όπου θέλουν, κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Σε αντίθεση με τα φυσικά πρόσωπα που απαγορεύεται ή ορθότερα επιτρέπεται κατόπιν ειδικής άδειας.
Σε λίγο οι τουρκικές εταιρίες, που θα αρχίσουν να δραστηριοποιούνται είτε στον αγροτικό τομέα είτε σε οτιδήποτε άλλο τομέα , στοχευμένα θα μεταφέρουν στα αγορασμένα σπίτια μουσουλμανικούς πληθυσμούς για εργασία, που θα αλλοιώσουν δραματικά τη σύνθεση του πληθυσμού και την εθνική μας ταυτότητα. Η πληθυσμιακή έκρηξη που θα ακολουθήσει, πολύ εύκολα θα αποτελέσει αντικείμενο διεκδίκησης από την Τουρκία.
Τα παραπάνω τα φωνάζει ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Γιάννης Ζαμπούκης , προς κάθε κατεύθυνση εδώ και ένα χρόνο, αλλά η πολιτεία δεν αντιδρά. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι θα χαθεί ο Έβρος μας από αθόρυβο εποικισμό αλλά όπως λέει «κανείς δεν του χτυπάει την πόρτα για να τον ακούσει!».
Το σχέδιο είναι απλό, η Τουρκία επιδιώκει να θεμελιώσει ισχυρή οικονομική παρουσία στη Θράκη, όπου εκεί υπάρχει η παρουσία της μειονότητας. Συν τοις άλλοις εκεί θέλει να δημιουργήσει το κέντρο ενός ενιαίου χώρου, μαζί με την ανατολική Θράκη και τις σχεδόν αποκλειστικά μουσουλμανικές περιοχές της νότιας Βουλγαρίας .
Βασικός βραχίονας των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή είναι η τουρκική κρατική τράπεζα Ziraat Bankasi, η οποία αποτελεί τον «πολιορκητικό κριό», τον «ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ» των τουρκικών επιδιώξεων στη Θράκη .
Η Ziraat Bankasi είναι μια κρατική τουρκική τράπεζα, για την ακρίβεια ελέγχεται από το βαθύ κράτος της Τουρκίας, που ιδρύθηκε το 1863.
Λεηλάτησε τα ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα και τις καταθέσεις Ελλήνων στην Σμύρνη και την Πόλη το 1922 , «άρπαξε» τις περιουσίες των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Εβραίων της Κωνσταντινούπολης, μετά τον ρατσιστικό νόμο του 1942 . Παρείχε και παρέχει με σκανδαλώδη προτίμηση προς τους μειονοτικούς, καταναλωτικά δάνεια με χαμηλό επιτόκιο, μόλις 3% ετησίως, την στιγμή που οι ελληνικές Τράπεζες απαιτούσαν επιτόκια 12-16%. Στη συνέχεια και εν μέσω της κρίσης, όταν οι ελληνικές τράπεζες είχαν κλείσει τις κάνουλες δανειοδότησης, η Ziraat ήταν η μόνη που παρείχε αφειδώς πρόσβαση στον δανεισμό. Στην πράξη; Χιλιάδες περιουσίες Ελλήνων της Θράκης και της παραμεθορίου είναι υποθηκευμένες στο τουρκικό δημόσιο.
Με αυτά τα δεδομένα τα ερωτηματα που φυσιολογικά γεννιουνται είναι τι κάνει η ελληνική Πολιτεία για αυτή την εθνικά επικίνδυνη κατάσταση . Προτιμούμε τις άμεσες ξένες επενδύσεις (από την Τουρκία) ή την διατήρηση και την προστασία της ελληνικής ταυτότητας και του ελληνικού χαρακτήρα μίας ευαίσθητης περιοχής;
Μπορούμε με βάση το κοινοτικό δίκαιο να εμποδίσουμε αγορές ακινήτων από Τούρκους που τις περισσότερες φορές εμφανίζονται με ευρωπαϊκά διαβατήρια;
Ερωτήματα που μέχρι τώρα δεν έχει απαντήσει , δεν έχει δώσει ΕΘΝΙΚΗ λύση ή Ελληνική Πολιτεία .
Ομως ναι υπάρχει προηγούμενο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που δικαιολογεί αποκλίσεις από το κοινοτικό δίκαιο, λόγω εθνικού συμφέροντος . Παράδειγμα η περίπτωση της Δανίας με τη Γερμανία, όπου η πρώτη πέρασε έναν νόμο με βάση τον οποίο οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να αγοράσουν περιουσίες Δανών στην παραμεθόριο περιοχή. Αυτό έγινε σεβαστό τόσο από την Γερμανία, όσο και από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Επισης η Γροιλανδία ψήφισε νόμο που απαγορεύει την πώληση γης και ακινήτων σε ξένους αν δεν έχουν την υπηκοότητα (Δανίας) . Το κοινοβούλιο της Γροιλανδίας υιοθέτησε πρόσφατα νόμο που περιορίζει το δικαίωμα των αλλοδαπών να αποκτούν ακίνητη περιουσία στο νησί, μετά το αυξημένο ενδιαφέρον Αμερικανών επενδυτών.
Τα φυσικά πρόσωπα που δεν έχουν δανέζικη υπηκοότητα και οι ξένες εταιρείες δεν θα μπορούν να αποκτήσουν τίτλο ιδιοκτησίας ή δικαίωμα χρήσης ενός ακινήτου στη Γροιλανδία, παρά μόνο αν διαμένουν μόνιμα εκεί για τουλάχιστον δύο έτη και έχουν φορολογηθεί στο νησί κατά τα δύο προηγούμενα έτη.
Για αυτό για την Χώρα μας χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός για το ΕΘΝΙΚΟ αυτό θέμα . Έχει σημασία το πως θα προετοιμαστεί, θα διατυπωθεί και θα διεκδικηθεί κάτι ανάλογο από τη μεριά της Ελλάδος, πάντα στη βάση των σοβαρών λόγων εθνικού συμφέροντος .
Ειναι γνωστό οτι η Τουρκία, τις τελευταίες δεκαετίες,προωθηθεί επιθετική οικονομική διείσδυση στην ευαίσθητη εθνικα περιοχή της Θράκης , με αγορές ακινήτων και επιχειρήσεων , εκμεταλλευόμενη τους ευρωπαϊκούς κανόνες , που υποχρέωσαν την Ελλάδα να άρει την νομοθεσία , η οποία αποσκοπούσε στην κατοχύρωση της Εθνικής Ασφάλειας στην περιοχή .
Οι Νόμοι που επέβαλαν τους σχετικούς περιορισμούς στο παρελθόν ήταν:
– Το νομοθετικό διάταγμα 22/24.6.1927 καί αργότερα ο ἀ.ν. 1366/1938 , που προέβλεπαν : «Απαγορεύεται με ποινή απόλυτης ακυρότητας κάθε δικαιοπραξία εν ζωή με την οποία συνίσταται υπέρ φυσικών ή νομικών προσώπων εμπράγματο ή ενοχικό δικαίωμα ή συνάπτεται με αυτή μίσθωση που αφορά ακίνητα, που βρίσκονται σε παραμεθόριες περιοχές».
Από την εν λόγω διάταξη προκύπτει ότι απαγορευόταν τόσο στους Έλληνες υπηκόους όσο και στους αλλοδαπούς, η κατάρτιση κάθε εμπράγματης ή ενοχικής δικαιοπραξίας, χωρίς μάλιστα να εξαιρείται καμία δικαιοπραξία, επί ακινήτων κειμένων σε παραμεθόριες περιοχές.
-Μετά την καταδίκη της Ελλάδας από το ΔΕΚ, το οποιο εκρινε οτι οι διατάξεις του α.ν. 1366/1938 ερχονταν σε αντίθεση με αρθρα της Συνθήκης ΕΟΚ περί ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων, ελευθερίας εγκατάστασης και ἐλευθερίας παροχης υπηρεσιών , ψηφίστηκε ονόμος 1892/1990, που κατήργησε τον προηγούμενο 1366/1938.
Ο νέος νόμος(1990) επαναπροσδιόρισε τις παραμεθόριες περιοχές και τις απαγορευμένες δικαιοπραξίες, διατηρωντας τους περιορισμούς τόσο γιά τους ημεδαπούς οσο και γιά τους αλλοδαπούς, αλλά αντιμετώπισε ενιαια τους ημεδαπούς, τους Ευρωπαίους πολιτες και τους ομογενεις διατηρωντας ομως γιά τους υπηκόους τρίτων χωρων σε ισχύ το ν.δ. 22/24.6.1927, δηλαδή οι περιορισμοί μπορουσαν να αρθουν μόνο με τη χορήγηση σχετικής αδείας.
-Δυστυχως άρθρα του ν. 1892/1990 αντικαταστάθηκαν από τον νόμο του 2011 , από ένα πρόχειρο και επιζήμιο εθνικά νομοθέτημα , το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα , με ελάχιστες τροποποιήσεις , οι οποίες δεν αλλάζουν το κύριο νόημα του νομοθετήματος του 2011 .
Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο(2011) περιορίζει τις απαγορευσεις δικαιοπραξιών εν ζωή σε ακίνητα των παραμεθόριων περιοχών μόνο σε υπηκόους τρίτων χωρών εκτός ΕΕ καί ΕΖΕΣ και προκρίνει τη θεωρία της έδρας έναντι της θεωρίας ελέγχου σχετικά με την ιθαγένεια ή ορθότερα την εθνικότητα και την έδρα . Αυτή η εξέλιξη επιτρέπει και διευκολύνει φυσικά πρόσωπα που φέρουν παράλληλα ευρωπαϊκή ιθαγένεια παρότι έχουν εθνικότητα τρίτης χώρας π.χ. τουρκική, ρωσική, κινεζική κ.λπ. ή Νομικά Πρόσωπα που έχουν δημιουργήσει έδρα στην Ελλάδα η στήν ΕΕ να μπορούν με ευκολία να αποκτούν ακίνητα ή εταιρικά μερίδια ή μετοχες σε “παραμεθόριες καί αμυντικές περιοχές” χωρίς πλέον να απαιτειται προηγούμενη απόφαση διοικητικής αρχής . Η νομοθεσία, η νομολογία και η “θεωρία της εδρας του νομικού προσώπου” που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια, έναντι της “θεωρίας ἐλέγχου” σύμφωνα με την οποία εξετάζονταν η ιθαγένεια μέχρι φυσικού προσώπου που ελέγχει το νομικό πρόσωπο που ίσχυε παλιότερα, καθίσταται εξαιρετικά επικίνδυνη για την ασφάλεια, την άμυνα και την δημογραφική θωράκιση της περιοχής , ιδιαίτερα στη Θράκη και τα νησια του Ανατολικού Αιγαίου .
Διαχρονικά τό δίκαιο που ισχυε σχετικά με τις δικαιοπραξίες επι των ακινήτων στις παραμεθόριες περιοχές αποσκοπούσε στην κατοχύρωση της Εθνικής Ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της Χώρας,που υπερτερούν έναντι άλλων δημόσιων συμφερόντων ή ατομικών δικαιωμάτων .
Δυστυχώς ενώ οι επιθετικές αγορές ακινήτων και επιχειρήσεων από τουρκικά ή άλλα κεφάλαια που λειτουργούν μέσω “βιτρίνας” ,έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση δεν έχει λάβει καμία ουσιαστική πρωτοβουλία για την παρακολούθηση ή τον έλεγχο αυτών των κινήσεων. Αντί να θεσπίσει δικλίδες ασφαλείας, η κυβέρνηση συνέχισε να προωθεί τη golden visa χωρίς εγγυήσεις, λειτουργώντας ουσιαστικά ως “κράχτης” για την αθρόα είσοδο «ξένων κεφαλαίων”.
Γι’ αυτό χρειάζεται αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο, νόμος του 2011 ,στον έλεγχο μέχρι φυσικού προσώπου, στον έλεγχο της ιθαγένειας και όχι απλά στον έλεγχο της έδρας, όπως δυστυχώς με νόμο του 2011 έχει γίνει και έκτοτε ισχύει στις αγοραπωλησίες στη χώρα μας .
Ο Έβρος και γενικότερα η Θράκη έπρεπε να αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία ως μια περιοχή διαρκούς έθνικης ανάγκης με δημοσιες επενδύσεις και με στοχευμένα μέτρα Εθνικής Πολιτικης .
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ .