Η πιθανή απάντηση: τίποτα άλλο παρά κενά λόγια.
Το Άρθρο 5 δεν είναι αυτόματο. Τα μέλη του ΝΑΤΟ πρέπει να συμφωνήσουν ότι ένας σύμμαχος έχει δεχθεί επίθεση και ότι ισχύει η συλλογική άμυνα. Πολλοί θα αρνούνταν – επειδή η Τουρκία έχει κάψει σχεδόν κάθε γέφυρα στη συμμαχία. Αγοράζοντας ρωσικούς S-400, απειλώντας την Ελλάδα, εμποδίζοντας την είσοδο της Σουηδίας και διεξάγοντας τα δικά της απερίσκεπτα παιχνίδια στη Συρία, τη Λιβύη και το Καραμπάχ. Η Άγκυρα έχει περάσει χρόνια σαμποτάροντας την ενότητα του ΝΑΤΟ – και τώρα περιμένει προστασία;
Το Ισραήλ, από την άλλη πλευρά, δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά αντιμετωπίζεται ως έμπιστος εταίρος από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη. Καμία χώρα του ΝΑΤΟ δεν θα διακινδύνευε σύγκρουση με το Ισραήλ, ειδικά όταν το Τελ Αβίβ μπορεί εύκολα να παρουσιάσει τις ενέργειές του ως «αυτοάμυνα».
Στρατηγικά, το ΝΑΤΟ υπάρχει για να περιορίσει τη Ρωσία, όχι για να σώσει μια κυβέρνηση στην Άγκυρα που έχει καταστήσει τον εαυτό της μειονέκτημα. Μια αντιπαράθεση ΝΑΤΟ-Ισραήλ θα ήταν αδιανόητη και θα διέλυε τη συμμαχία. Η Ουάσινγκτον δεν θα το επέτρεπε ποτέ.
Η πραγματικότητα: Η υποστήριξη του ΝΑΤΟ προς την Τουρκία θα ισοδυναμούσε με δηλώσεις, καταδίκες και «εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση». Ούτε στρατεύματα, ούτε αεράμυνα, ούτε πόλεμος βάσει του Άρθρου 5. Η Τουρκία θα έμενε απομονωμένη – με μόνο ένοχο την αλαζονεία της.
Για την Άγκυρα, αυτή θα ήταν η απόλυτη ταπείνωση: δεκαετίες χρήσης του ΝΑΤΟ ως μοχλού πίεσης, ενώ το υπονομεύουν εκ των έσω – μόνο και μόνο για να ανακαλύψει, όταν πραγματικά χρειάζεται βοήθεια, ότι η συμμαχία θα την εγκαταλείψει χωρίς δισταγμό.