”Όσοι ανέχονταν για χρόνια την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να παρέχει καταφύγιο στη Χαμάς, που απέρριψε τη φιλοξενία των κέντρων διοίκησης και των γραφείων της τρομοκρατικής οργάνωσης στην Κωνσταντινούπολη ή που παρέμειναν σιωπηλοί για την πατρονία που παρείχε στον Yahya Sinwar και τον Mohammed Deif, τώρα γίνονται μάρτυρες τουρκικής χορηγίας. ενός συνασπισμού τζιχαντιστών στη νέα Συρία – ενός συνασπισμού του οποίου το τρομοκρατικό παρελθόν είναι βαμμένο με αίμα.
Η νέα ομάδα του Ντόναλντ Τραμπ στη Μέση Ανατολή, και σίγουρα το Ισραήλ, πρέπει να αρχίσει να βλέπει τον Ερντογάν ακριβώς όπως επιλέγει να παρουσιάζεται και να ερμηνεύει τις τρέχουσες και μελλοντικές του κινήσεις ακριβώς όπως τις ορίζει. Ο Ερντογάν βλέπει τον εαυτό του ως τον παγκόσμιο ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και θεωρεί τη Χαμάς ως απελευθερωτικό κίνημα και όχι ως τρομοκρατική οργάνωση. Μιλάει για περιφερειακό ισλαμικό χαλιφάτο και αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Καλεί τους Τούρκους μετανάστες σε όλη την Ευρώπη να αποκτήσουν όλο και περισσότερα παιδιά, υποστηρίζοντας ότι «είναι το μέλλον της Ευρώπης».
Τουρκικές οργανώσεις από τη σχολή σκέψης του Ερντογάν λειτουργούν στην Ιερουσαλήμ, τη Χάιφα, τη Γιάφα, το Λοντ και τη Ράμλα. Είναι η ίδια «ντάουα» και η ίδια «ήσυχη τζιχάντ» που διοχετεύει χρήματα και χρηματοδοτεί «φιλανθρωπικές, πολιτιστικές και κοινοτικές δραστηριότητες» σε πολλά μέρη παγκοσμίως. Αυτός είναι ο τρόπος του να αποκτά ολοένα αυξανόμενη επιρροή.
Ωστόσο, ο ίδιος ο Ερντογάν, πέρα από τον χείμαρρο των βρισιών που έχει εκτοξεύσει στο Ισραήλ και τους ηγέτες του –από τους «εγκληματίες» και τη «σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση» μέχρι τους «Ναζί» και τον «Χίτλερ»– έχει περάσει εδώ και καιρό από την ήσυχη τζιχάντ.
Χρειάζεται απλώς να ακούσουμε τα λόγια του και να πιστέψουμε ότι εννοεί αυτά που λέει – ακριβώς όπως έπρεπε να κάνουμε με τη Χαμάς, αλλά δεν τα καταφέραμε. Τον περασμένο Ιούλιο, για παράδειγμα, ο Ερντογάν έκανε μια στρατιωτική απειλή κατά του Ισραήλ όταν δήλωσε: “Όπως μπήκαμε στο Καραμπάχ και στη Λιβύη – μπορούμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο με το Ισραήλ”. Πέντε μήνες αργότερα, η Τουρκία έχει εκπληρώσει τουλάχιστον εν μέρει αυτήν την απειλή μέσω του νέου συριακού στρατού των τζιχαντιστών και είναι τώρα πιο κοντά στα βόρεια σύνορά μας από ποτέ.
Μετά τις 7 Οκτώβρη, ο Τούρκος μεγαλομανής επέλεξε την πλευρά του κακού και τον άξονα του κακού και δεν υπάρχει πλέον καμία θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του και του Κατάρ και του Ιράν. Θα γίνει τώρα η Τουρκία το «νέο Ιράν»; Είναι πολύ νωρίς για αξιολόγηση, αλλά αυτό που είναι τώρα είναι σίγουρα αρκετό για την κυβέρνηση Τραμπ, και ειδικά το Ισραήλ, να επανεκτιμήσει τόσο τους άμεσους όσο και τους μακροπρόθεσμους κινδύνους που θέτει αυτή η χώρα που είναι ακόμα (απίστευτα) μέλος του ΝΑΤΟ.
Δεν πρέπει να κάνουμε ξανά λάθος με τον Ερντογάν.”