Ξεχάστε την ιδέα του ελέγχου της Αφρικής μέσω στρατιωτικών πραξικοπημάτων, όπως κάνει η Ρωσία στον Νίγηρα, ή μόνο την οικονομική νεοαποικιοκρατία. Η Κίνα είναι ένα βήμα μπροστά. Κατανοεί απόλυτα ότι ο οικονομικός και στρατιωτικός έλεγχος δεν αρκούν χωρίς πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία. Εξ ου και η ιδέα της εκπαίδευσης των κυρίαρχων τάξεων της Αφρικής να απορρίπτουν τη δημοκρατία, να ασπάζονται τον αυταρχισμό, να πατάξουν την κοινωνία των πολιτών (συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας) και να αισθάνονται καλά με αυτό.
Καλώς ήλθατε στο Mwalimu Julius Nyerere Leadership School στο Kibah, στην περιοχή Pwani, στην Τανζανία, όπου η Κίνα εκπαιδεύει ηγέτες και στελέχη έξι αφρικανικών κομμάτων: Chama Cha Mapinduzi της Τανζανίας (CCM), Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο της Νότιας Αφρικής (ANC), Απελευθερωτικό Μέτωπο της Μοζαμβίκης της Μοζαμβίκης ( FRELIMO), Λαϊκό Κίνημα της Αγκόλα για την Απελευθέρωση της Αγκόλα (MPLA), Λαϊκή Οργάνωση Νοτιοδυτικής Αφρικής της Ναμίμπια (SWAPO) και Αφρικανική Εθνική Ένωση-Πατριωτικό Μέτωπο της Ζιμπάμπουε (ZANU-PF). Και χάρη στον «Άξιος» και τη δανέζικη εφημερίδα «Politiken» που επισκέφτηκαν το σχολείο και δημοσίευσαν μια αναφορά για το γιατί και πώς το χρησιμοποιεί η Κίνα.
Θεωρητικά, οι έξι πολιτείες των οποίων τα κυβερνώντα κόμματα στέλνουν τα στελέχη τους για να εκπαιδευτούν στο Kibah έχουν δημοκρατικές εκλογές. Στην πράξη, τα κυβερνώντα κόμματα δεν τα χάνουν ποτέ. Είναι σε αυτές τις «διαφορετικά δημοκρατικές» χώρες που η Κίνα προσφέρει το μοντέλο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).
Οι Κινέζοι δάσκαλοι εξηγούν ότι το γεγονός ότι ένα επαναστατικό κόμμα κυβερνά για δεκαετίες δεν εγγυάται ότι θα κυβερνά για πάντα – κοιτάξτε τι συνέβη στην Ανατολική Ευρώπη – και θα πρέπει να ληφθούν επειγόντως μέτρα για να γίνουν οι αντίστοιχες αφρικανικές χώρες πιο παρόμοιες με την Κίνα. Σε αυτά περιλαμβάνονται η σθεναρή απόρριψη της «δυτικής» θεωρίας περί διαχωρισμού των εξουσιών και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, η υποβολή όλων των θεσμών στο κυβερνών κόμμα και η αποφυγή κάθε επικίνδυνης ανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών (συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας). Το ότι οι εκλογές δεν πρέπει να είναι «ελεύθερες» με τη δυτική έννοια της λέξης θεωρείται δεδομένο.
Από πού προέρχονται αυτές οι ιδέες δεν κρύβεται. Υπάρχει ακόμη και ένα υποχρεωτικό μάθημα για τη «Σκέψη Xi Jinping». Όλα αυτά αποτελούν μέρος του μεγάλου σχεδίου του Xi Jinping για εξαγωγή του κινεζικού μοντέλου ολοκληρωτισμού στις αναπτυσσόμενες χώρες, διαχωρίζοντάς τες από τη Δύση όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και ιδεολογικά. Ο Σι Τζινπίνγκ, σε αντίθεση με μερικούς Δυτικούς, κατανοεί τέλεια τη σημασία της ιδεολογίας και ότι οι ιδέες δημιουργούν γεγονότα πιο συχνά παρά το αντίστροφο.
Στα μάτια του Σι Τζινπίνγκ, η συμπερίληψη νέων χωρών στα BRICS είναι ένα άλλο εργαλείο που χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό, αν και χώρες όπως η Ινδία και η Σαουδική Αραβία, εκτός από μια Ρωσία που έχει αποδυναμωθεί από τον πόλεμο, έχουν τις δικές τους ιδεολογίες που δεν είναι όπως και του Πεκίνου.
Ο «Πικρός Χειμώνας» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θρησκευτική ελευθερία και πρωτοβουλίες όπως η εμπλοκή της Κίνας στην πολιτική σχολή της Τανζανίας έχουν τους κινδύνους τους και για την ελευθερία της θρησκείας ή των πεποιθήσεων. Η Κίνα σίγουρα διδάσκει και προωθεί διεθνώς το μοντέλο ελέγχου της θρησκείας, ως μέρος του ευρύτερου ελέγχου της κοινωνίας των πολιτών και της εξάλειψης κινημάτων που θεωρούνται ότι δεν υποστηρίζουν το καθεστώς και περιλαμβάνονται στη μαύρη λίστα ως «xie jiao». Μετά την τραγωδία της Διεθνούς Εκκλησίας Καλών Ειδήσεων της Κένυας, αρκετές αφρικανικές χώρες ορκίστηκαν να ελέγχουν τη θρησκεία πιο αυστηρά και να πολεμούν τις «λατρείες», χρησιμοποιώντας τις λίγες ομάδες που μπορεί πραγματικά να έχουν διαπράξει εγκλήματα ως πρόσχημα για να περιορίσουν τη θρησκευτική ελευθερία γενικά.
Μιλώντας για τους BRICS, είναι ενδιαφέρον ότι μία από τις νέες χώρες που εντάχθηκαν στον σύλλογο είναι η Αργεντινή, όπου η κυβέρνηση υιοθετεί επίσημα τον αντικαλλιτισμό με επιχειρήματα πολύ παρόμοια με την κινεζική επίσημη προπαγάνδα κατά του xie jiao και της ρωσικής ομολόγου του με στόχο τους «εξτρεμιστές». ή «ανεπιθύμητα» θρησκευτικά κινήματα. Το ότι αυτά τα επιχειρήματα είναι επίσης δημοφιλή σε πραγματικά δημοκρατικές χώρες όπως η Γαλλία ή η Ιαπωνία δείχνει ότι το μέτωπο των εχθρών της ελευθερίας της θρησκείας ή των πεποιθήσεων είναι πιο περίπλοκο από ό,τι πιστεύουν ορισμένοι. Δεν αρνείται, ωστόσο, ότι η Κίνα και η Ρωσία χρησιμοποιούν την κριτική τους για τις «κακές» θρησκείες και τις θεωρίες ότι χρειάζεται περισσότερος έλεγχος στη θρησκεία ως άλλο εργαλείο για να επιβεβαιώσουν την ηγεμονία τους σε μεγάλο αριθμό χωρών.