Το όνομά του προκαλούσε τρόμο στον εχθρό και λειτουργούσε ανακουφιστικά σε κάθε φίλο.
«Τουρκοφάγο» τον είχαν βγάλει εξάλλου γιατί ήταν ένας από τους φοβερότερους οπλαρχηγούς του 1821!
Για τον ακούραστο Νικήτα Σταματελόπουλο ο λόγος, τον ξακουστό Νικηταρά, που πολεμούσε τους Τούρκους από τα 16 του χρόνια και συνέβαλε τα μέγιστα στην ανεξαρτησία του τόπου.
Και με τον τόπο ανεξάρτητο, θα ξεκινούσαν τα προβλήματά του.
Ο Νικηταράς ήταν ρωσόφιλος ήδη από την εποχή του Καποδίστρια, ανήκοντας στο Κόμμα των Ναπαίων. Δεν θα μπορούσε φυσικά να φανταστεί πως η πολιτική του προτίμηση θα τον έβαζε σε τέτοιες περιπέτειες όταν θα ερχόταν ο Όθωνας.
Ο Νικηταράς θα βρεθεί το 1839 στη φυλακή. Φυλακίστηκε άδικα από την ελληνική κυβέρνηση για φερόμενη συνωμοσία κατά του Βαυαρού μονάρχη (δεν αποδείχτηκε ποτέ) και βασανίστηκε μάλιστα στον εγκλεισμό του. Ποιος, ο Νικηταράς!
Όταν βγήκε από τις φυλακές της Αίγινας έπειτα από 1,5 χρόνο, ήταν καταρρακωμένος και αγνώριστος. Και με την υγεία του σε κακή κατάσταση. Μόνο που το νεοελληνικό κράτος θα του επιφύλασσε και μια δεύτερη «έκπληξη».
Έχοντας χάσει μερικώς την όρασή του, δεν μπορούσε να ζήσει. Αντί να λάβει λοιπόν κι αυτός τιμητική σύνταξη για τους πολεμικούς του άθλους, «τιμήθηκε» με μια κατάπτυστη άδεια επαιτείας. Να ζητιανεύει δηλαδή νομίμως κάθε Παρασκευή έξω από μια εκκλησία.
Ένα πενιχρό βοήθημα πήρε μόλις το 1843, όταν ο Όθωνας αναγκάστηκε να του απονείμει τον βαθμό του υποστράτηγου. Έτσι πέθανε το 1849, παραγνωρισμένος και ταπεινωμένος.
Ο φλογερός επαναστάτης ζήτησε να ενταφιαστεί δίπλα στον θείο του και άνθρωπο που έγραψαν πλάι-πλάι χρυσές σελίδες, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη…